“De werkelijke regisseur van ons leven is het toeval – een regisseur vol wreedheid, barmhartigheid en verwarrende charme.”
Pascal Mercier in ‘Nachttrein naar Lissabon’
De reis van het toeval
Onze vakantie in Zweden was vrijwel verregend. Slechts op een enkele dag brak de zon door. Op zo’n spaarzaam moment liep ik naar het meer van Vanersborg, een kilometersgroot water. Twijfelend of ik zou gaan zwemmen streek ik neer op het strandje.
Na enkele minuten kwamen een man en een vrouw het strand op met allebei een pakketje in hun armen. Ze begonnen het uit te pakken en na een poosje lieten ze hun kano te water. Ik had het echtpaar inmiddels aangesproken en mijn bewondering over de bouwboot uitgesproken.
Terug in Nederland bleef de bouwboot in mijn gedachten. Internet is dan de zoekplaats.
Al snel stuitte ik op de bouwkano: in voorheen de DDR, nu Duitsland, land waar die gebouwd wordt, heet-ie Faltboot.
De dag na mijn internetspeurtocht was ik bij vrienden in Amsterdam.
Ik vertelde hen enthousiast over mijn nieuwe interesse.
“Dat is nu toevallig”, zei Jan, “een collega van mij heeft zo’n geval en doet daar erg enthousiast over!”
Bellen dus. Ik wilde weten of zo’n kano stabiel en rustig vaart. Pakweg anderhalve maand later zit ik met mijn zoon in de faltboot Pouch van collega. Ik was verkocht. Ik had me voorgenomen op mijn vijftigste ook in het bezit te zijn van een boot (dan heb je het tenslotte helemaal gemaakt).
Speuren
Maar dat bleek nog niet zo eenvoudig. Sporadisch werden er vouwkano’s aangeboden: ik wilde natuurlijk de enige echte Pouch RZ85. Die heeft al decennia goede recensies. Als ze al werden aangeboden dan was het in Bern, Berlijn, of Hamburg. Niet direct naast de deur. En toen kwam er 1 in Dortmund. Ik reageerde meteen, want aardig in de buurt, betaalbaar en hij zag er in goede staat uit, op de foto’s.
Helaas werd mijn bod genegeerd (wil men niet aan Nederlanders verkopen?) Scheisse naturlich.
Toen kwam er een marktplatz advertentie in de buurt van Hamburg. De boot oogde goed, de prijs was belachelijk laag. Ik meteen bellen: Ja, hij wilde ‘m wel 1,5 week vasthouden zodat ik in het weekend langs kon komen.
Hij vroeg nog of de prijs redelijk was. Ik zei dat handelaren wel iets meer vroegen maar dan was-t-ie ook wel compleet en met garantie (beetje liegen in een onderhandeling kan geen kwaad). Ik dacht: de brandstof voor de auto moet ik ergens terug verdienen.
De aankoop
Vriend en ik reizen af richting Hamburg: we gaan op een zaterdag op en neer.
Voor de zekerheid nog even gebeld: Nee, de eigenaar was er niet… Jawel, de boot lag klaar onder de carport. Betalen bij de buurvrouw die voor de ontvangst zorgt.
En zo geschiedde. Tomtom leidde ons naar het einde van een zandpad, vlakbij een kanaal. De boot was op schragen gezet, we hoefden ‘m alleen maar op te vouwen. Prachtig oud bootje. 1955 plusminus. De eigenaar was naar familie in Dortmund gereden (Waarom had die suffert ‘m dan niet meegenomen; dat scheelde mij 800km fahren….Je kan ‘m toch opvouwen!) Ik rekende af bij de buurvrouw.
Vanaf dat moment ben ik de trotse bezitter van een echte Pouch RZ85. Niet helemaal uniek in Nederland (want Pim heeft er ook 1-tje en misschien is er nog wel ergens een verdwaald exemplaar)
Hein
Twee maanden later. Ik sta de auto in te laden voor de vakantie. Mijn buurman, Hein (geboren 1922), komt even buurten.
“Ha Hein, we gaan morgen naar Terschelling. We wilden eigenlijk vandaag maar de boot was vol.”
“Ja,” zegt Hein, “Je kan moeilijk met een kano gaan.”
“Nou,” zeg ik, “volgens mij zou ik dat met mijn kano misschien nog wel kunnen, die is wel Waddenzeevaardig.”
“Oh”, zegt Hein, “Met mijn kano kan ik dat zeker.”
“Hein,” zeg ik nieuwsgierig geworden, “heb jij een kano? Ik heb nog nooit een kano in je garage gezien.”
“Dat klopt,” antwoord Hein, “ik heb zo’n houten opvouw kano, die ligt in de kast, heb er zelfs een zeil bij, daar kun je zo de waddenzee mee oversteken.”
“………………..??? Hein, laat eens zien, ik ben vreselijk nieuwsgierig hoe die eruit ziet!”
“Nou dan moet ik eerst de sleutel eens gaan zoeken want ik ben al tig jaar niet in die kast geweest.”
Hein komt na een kwartier terug. De kast gaat open. Koortsachtig pak ik de zak uit.
“Nee he, EXACT DEZELFDE VOUWBOOT……………., gelukkig een ander kleurtje.”
Nu blijken er twee vouwkano’s in twee garages onder 1 garagedak te liggen, gescheiden door een 1-steens muurtje. En dat is wel uniek in Nederland.
En dan heb je er 2
In 2015 is Hein, de buurman, op zeer respectabele leeftijd overleden. Zijn dochter ging de garage opruimen, het huis moest leeg. Ik vertelde haar mijn verhaal over de kano’s. Ze vond het zo bijzonder dat ze mij de boot van Hein geschonken heeft. Deze faltboot is een dankbare herinnering aan Hein.
Moraal van dit onwaarachtige verhaal: toeval kent geen grenzen, toeval is dichterbij dan je denkt.
Maar ook: spreek met mensen, deel je gedachten en je geeft het toeval een zetje in de rug.
Schreef Paulo Coelho niet in ‘De Alchemist’ over een herdersjongen die op zoek ging naar een grote schat en na omzwervingen over de wereld, de schat in zijn achtertuin vond?
We weten: gekker dan het echte leven kan het niet…